een shot dopamine

Op de avond dat bekend wordt welk boek de Libris literatuurprijs krijgt dwalen mijn gedachten.

Geen zorgen, dat doen ze wel vaker.

Ik loop ze gewoon achterna, geef ze een duw in de rug, sla een arm om hun schouder en geef ze en high five. Dat doe ik met dwalende gedachten.

Gedachten mogen dwalen, zeker na:

“Het is uit. Wat een indrukwekkend verhaal op een prachtige manier verteld. Ontroerend. Mooi!“

De quote kwam uit een bericht van Janet Katerberg. Ze las het boek ‘ik, Lente’, mijn verse novel en reageerde op bovenstaande manier op haar FaceBook pagina.

Ik wil graag wat over haar woorden schrijven. Maar ik doe het niet. Ik wil alleen het gevoel omschrijven dat ik had toen ik het las.

Maar ook dat, merk ik, is niet te doen.

Janets zinnen zijn Kunst en, zo las ik vandaag : “kunst maakt dopamine aan…”

“‘The same part of the brain that is excited when you fall for someone romantically is stimulated when you stare at great works of beauty, researchers have discovered.”

http://www.telegraph.co.uk/culture/art/8501024/Viewing-art-gives-same-pleasure-as-being-in-love.html

“Dopamine speelt een grote rol bij het ervaren van genieten, blijdschap en welzijn.” (aldus wikipedia)

Ik denk dus dat er dopamine bij me vrij kwam toen ik de zinnen las.

En zo hoop ik dat tijdens het lezen van ‘ik, Lente’, bij de lezer ook dopamine wordt aanmaakt. Immers dan heb ik bijgedragen aan een min of meer tijdelijk “ervaren van genieten, blijdschap en welzijn.”

Kijk, zo dwalen mijn gedachten vanavond. Ik loop ze gewoon achterna en omarm ze.

Ondertussen wens ik de auteur van het winnende boek van vanavond een enorme shot dopamine.

Dat het beste boek mag winnen!