'Zwanenzang' de titelsong bij 'ik, Lente'

pffff… te verkouden om een boek te ruiken!

Mijn neus is verstopt. Nergens te vinden. Gelukkig heb ik nog genoeg zintuigen om van ‘ik, Lente’ te genieten. Ik kreeg gisteren een pallet vol boeken binnen.

Ik heb één van de boeken gepakt. Ik heb m geaaid, gevoeld, gestreeld.
Zes jaar zinnen schrijven en schrappen kwam voorbij.
Niet dat ik er elke week mee bezig was, dat niet.
Er zijn periodes geweest dat ik niet eens meer wist dat Lente op me wachtte.

Ik opende het boek en zag de letters. Mijn letters, mijn zinnen. Ik las ze hardop aan mezelf voor en proefde t zout van mijn tranen.

Mijn zintuigen dus… behalve mijn reuk.

En gisteravond laat kreeg ik nog de titelsong binnen in een mailtje van Jorien Habing.  Door een oproep, een paar week geleden op Facebook kreeg ik contact met haar. De kracht van social media dus…

Ik had een tekst geschreven op het nummer van Matt Simons: With you. En… Jorien heeft het gezongen. Vervolgens heb ik er een ‘fotofilmpje’ bij gemaakt.

Hier het resultaat. En wat voor resultaat… Ik ben er trots op.

http://www.youtube.com/watch?v=zp-lUH7Dtbw

We zouden er nog graag een kwalitatief betere opname van willen maken. Of een optreden. 

Iemand een tip?

Mijn zintuigen worden geprikkeld… maar ik hoop wel dat mijn reukvermogen snel weer terug komt.

ik, Lente

ik, Lente is een verhaal dat bij je blijft en je laat zoeken naar de werkelijkheid, die tussen de regels door geschreven is.

Verse novel: literatuur voor op je smartphone

Is Nederland klaar voor een ‘nieuw’ literair genre? Schrijver Jelte van der Kooi en uitgeefster Suzanna van der Laan denken van wel. Op 29 april verschijnt de verse novel ik, Lente van Jelte van der Kooi bij uitgeverij Booklight. 

Hij is daarmee een van de eerste Nederlandse schrijvers die dit genre – een roman in versvorm – omarmt en op de kaart wil zetten. Tot nu toe zijn er in Nederland slechts vertalingen verschenen, onder meer van de Australische schrijver Steven Herrick, de grote inspiratiebron voor Van der Kooi.

Subtiel geschreven
“Aan de stijl en vorm moet je als fictielezer misschien even wennen,” meent Van der Laan, “maar zelfs doorgewinterde romanlezers gaan bij dit boek overstag. Want ik, Lente is een heftig en meeslepend verhaal, met boeiende dialogen en uitgediepte karakters. Tegelijkertijd is het zo subtiel geschreven, zo ingetogen, in korte, ritmische regels, dat het je raakt door de soberheid en eenvoud.”

Smartphone-boek
ik, Lente verschijnt ook als e-book en is door de versvorm als het ware op maat gemaakt  voor het lezen op een smartphone. Daarmee hopen schrijver en uitgever naast de reguliere romanlezer ook de nieuwe generatie lezers aan te spreken. Van der Kooi: “Mijn grotere doel is om jongeren weer aan het lezen te krijgen, ze weer plezier te laten krijgen in het lezen van boeken, ze laten wegdromen bij een mooi verhaal en hun nieuwsgierigheid te prikkelen.” 

De hoofdpersoon in het boek, Lente, is zestien jaar en woont samen met haar moeder en opa in het dorp Bankschroef. Een dorp waar gefluisterd wordt, een dorp waar je niet oud wilt worden. Haar overzichtelijke leventje wordt ontwricht wanneer ze van haar moeder hoort dat die ernstig ziek is. 

Over de auteur
Jelte van der Kooi (1965) is schrijver, verteller en denker zonder kaders. In zijn werk brengt hij organisaties en mensen in beweging, verbindt ze door te prikkelen en te spelen met nieuwsgierigheid. Dat doet hij ook met deze verse novel, lichtvoetig balancerend op de grens van proza en poëzie. 

Boekgegevens
Paperback, 240 pagina’s, € 14,95. ISBN 978 94 91472 275
ePub, € 8,95. ISBN 978 94 91472 282
ik, Lente is vanaf 29 april verkrijgbaar in de boekhandel en via www.booklight.nl

---

De auteur is beschikbaar voor interviews en een reviewexemplaar te bereiken via 06 - 229 06 504 en e-mail: ziener@online.nl

Meer informatie over Jelte van der Kooi: 
www.jeltevanderkooi.booklight.nl

www.facebook.com/ik.Lente

www.twitter.com/JelteVanDerKooi

kooigevecht.blogspot.nl

Kijk ook op www.youtube.com/user/leesrijk voor de boektrailer(s) en de titelsong 'Zwanenzang'

stofzuigen

Deze week heb ik veel van Nederland gezien. Terneuzen, Amsterdam, Woldendorp, Assen, Onderijk, Loppersum. Meer dan 2000 kilometer tussen de wielen gezeten. Allemaal werkgerelateerd.
En nu thuis. Stofzuigen. Ja echt. Ik stofzuig and I'm loving it!
Heerlijk ontspannend in mijn eigen wereldje de zandstorm (die gisteren rond hunebed D32 huishield) met elke ruime armbeweging van de vloer zuigen. In het zand zitten de verhalen opgesloten die ik deze week overal heb gevonden. Ik neem onder het stofzuigen de week door met mezelf en kijk vooruit.
De week die komt dus: Nog 10 dagen tot 29 april, de dag dat ‘ik, Lente’ wordt gepresenteerd en overal (van Terneuzen tot Woldendorp, van Onderdijk tot Assen... OVERAL) verkrijgbaar is.
In gedachten probeer ik een todo lijstje te maken:
- visitekaartjes laten drukken
- nieuwsbrief goedkeuren (die ene zin over mijn missie met betrekking tot leesbevordering nog laten aanpassen)
- een filmpje maken bij de titelsong (en hopen dat Jorien, de zangeres, minder verkouden is als ze t maandag opneemt)
- posters laten drukken
- woensdag of donderdag: boek in huis: genieten!
- blog schrijven over het persbericht
- interviews geven
- eeeh…
Ik denk... maar ik kan er niet opkomen. Ik hoor een ratel, een klonk en kijk op. Ongemerkt heb ik de hal, de keuken, de werkkamer en de kamer gestofzuigd. De ratel en de klonk brengen me terug in de realiteit. Het TODO-lijstje is af, denk ik.
Ik berg de stofzuiger op. Ik weet wat me te doen staat.
Dan ook weet ik wat het ratelklonk geluid inhoudt: Ik besef dat ik een onderdeel van een lego ninjago poppetje van zoonlief heb opgezogen. Straks maar even de stofzuigerzak open knippen en op zoek gaan naar het onmisbare onderdeel. (maar eerst dit blog online zetten.)

(achterkant van het visitekaartje)

Lintje

Een lintje voor mijn moeder…

Mijn moeder die al 47 jaar mijn moeder is. Die al meer dan 25 jaar vrijwilliger is in de bibliotheek, die vele jaren in het bestuur van een internationaal volksdansfestival heeft gezeten. Mijn moeder, die op haar 45^ste weduwe werd en degene die ze altijd was daarna alleen maar heeft versterkt.

Mijn moeder, die mensen kent en met een open blik om zich heen kijkt en die facebook heeft omarmt om in contact te zijn en te blijven. Mijn moeder, die boeken verslindt en weet te vertellen welk boek ontzettend spannend is. 

Mijn moeder, die geweldige bloemstukken kan maken, er workshops in gaf en tentoonstellingen in de bieb organiseert en op haar unieke, andersziende manier in elkaar flanst.  

Mijn moeder die beroemd is om haar plaatkoek met jam, haar chocoladebaksels en nieuwjaarsrolletjes.

Mijn moeder die binnenkort weer haar mooi ingerichte tuin ziet ontluiken. Mijn moeder die kruiwagens vol paardenmest over haar tuin heeft uitgereden om over enkele maanden groente en aardappelen te kunnen oogsten.

Mijn moeder dus: Dini van der Kooi

Vandaag, op 29 april krijgt ze haar welverdiende lintje. Van mij!

Ik heb haar gevraagd om tijdens de boekpresentatie, vanmiddag om 1600 uur, het eerste exemplaar van ‘ik, Lente’ in ontvangst te nemen.

Omdat het een roman is over families, over moeders, over doorgeven aan volgende generaties.

Maar vooral omdat ze mijn moeder is.

Ik ben heel blij met haar reactie: ze neemt graag het lintje boek in ontvangst.

978 94 91472 27 5

Ik heb niets met cijfers. Onze zoon wel.

‘Ik kan tot 1000 tellen’, zei hij vorige week.

Volgens mij keek ik wat smalend als antwoord op zijn mededeling. Want ja, je bent vijf en je telt tot 1000. Duh!

Totaal niet onder de indruk van mijn minachtende blik praatte hij verder.

‘Het was zo licht toen ik naar bed ging en ik had niets te doen. Dus heb ik tot 1000 geteld.’

De stilte die ik liet vallen vulde hij snel in.

‘Wil je het horen?’

Ik knikte.

‘1,2,3,4,5,6,7,8,9,10,…..’

Ik geloofde mijn oren niet maar hij telde. En telde. En telde. En telde.

’…78,79,80,81,82,83,84,85,86,87,88,89,90,91…’

 Ik had hem nooit verder horen tellen dan tot 29 en nu…

‘…194,195,196,197,198,199,…duizend.’

Daarna sprong hij jubelend van zijn ene op de andere voet en keek me verwachtingsvol aan.

Ik overlaadde hem met alle denkbare complimenten, prees hem wolkenkrabber hoog de lucht in en lachte met hem mee.

Dat er na 199 -> 200 komt heb ik hem nog niet gezegd. 

’s Avonds bij oma, tijdens het eten, kregen we weer de hele getallenrij te horen en ik begrijp dat hij het een dag later ook aan de kinderen in de klas wilde laten weten dat hij tot 1000 kan tellen.

Iedereen trots. Zoonlief voorop.

Ik heb sinds dat moment iets meer met cijfers. Doet me toch wel wat, emotioneel gezien bedoel ik, dat hij nog weer meer weet hoe dingen in elkaar zitten.

Het is zelfs zo dat me vanmorgen een cijfer opviel waar ik tot voor kort niet op had gelet:

978 94 91472 27 5

Een aantal negens, een stelletje zevens, een duo tweeën, een paar vieren, een verdwaalde één, een eenzame acht.

Een voor mij onuitspreekbaar getal met toch wel een bijzondere betekenis.

Het is het isbn nummer van ‘ik, Lente.’

Vanmorgen heb ik op de knop ‘verzenden’ gedrukt. Het manuscript is nu op weg naar de drukker.

Inclusief isbn nummer dus.

Dat deed me toch wel wat, emotioneel gezien bedoel ik.

zanger(es) gevraagd

Vorige week maakte ik de ‘ik, Lente’ boektrailer. (http://www.youtube.com/watch?v=QVvJwBqeeKI )

Bij een film hoor een score: filmmuziek. Adele met skyfall bij James Bond, Racoon met oceaan bij ‘Alles is familie.’

Zappend door YouTube vind je spraakmakende voorbeelden.

Maar (1), zo dacht ik, zijn er ook boeken die een score hebben: boekmuziek?

Ik kan zo snel geen voorbeelden bedenken maar afwezigheid van bewijs is nog niet direct bewijs van afwezigheid. Mocht je een voorbeeld hebben van boekmuziek dan hoor ik het graag.

Maar (2), zo dacht ik, waarom niet een lied, een ‘song’, bij ‘ik, Lente.’

‘Doen waar je goed in bent’, zei mijn opa ooit. Daar denk ik aan terug als ik het plan opvat om een boeksong te componeren en te zingen.

Ik zucht. Ik kan wel een tekst schrijven maar (3) er geen muziek onder zetten.

En dan kom ik Matt Simons tegen, op YouTube, met zijn nummer ‘with you.’

De sfeer past bij ‘ik, Lente’, en voor ik het weet heb ik het centrale stukje in het Nederlands geschreven. Niet veel later het hele lied. Ik maak het passend op Matts lied en zing mee.

‘Pap, wil je alsjeblieft stoppen met zingen!!!”, roept onze zoon.

Hij heeft gelijk. Daar moet ik me niet aan wagen. Mijn zangkunsten vallen in de categorie ‘douchegefrutsel’ of ‘hard tegen de wind in zingend Meat Loaf meeschreeuwen.’

En nu?

Dit is het nummer van Matt Simons: http://www.youtube.com/watch?v=_txPdFLXr1M

met de karaoke versie:
https://www.youtube.com/watch?v=B3zW2-ziEKI&feature=youtube_gdata_player

Hier mijn tekst ‘Westenwinden’ 

Ik weet waar ik uitkom
ik dwaal en ga mijn vindtocht
een combinatie van angst en waar
zo gaat het nu al altijd
mijn moeders verhaal herhaalt zich
soms doet het pijn wat zo dicht bij je is 

en de westenwind zal waaien weet je
niet ver na vandaag, niet ver na vandaag
en de wind die waait die neemt je mee
door een zwarte nacht, door een witte nacht
neem dat aan van mij

ik hoor alle woorden
lief gefluisterd in mijn oren
ik hoop dat ik ze snap voor ze van me gaan 

ik ga, zweef op vleugels verder dan de bron van zotheid
misschien proef ik zout in de westenwind

en de westenwind zal waaien weet je
niet ver na vandaag, niet ver na vandaag
en de wind die waait die neemt je mee
door een zwarte nacht, door een witte nacht
neem dat aan van mij

zo lang, t is tot aan de bomenrij
dus voel je vrij
en de stilte ja de stilte
die je altijd hoort verdooft, verdooft
verdooft waar jij voor staat

en de westenwind zal waaien weet je
niet ver na vandaag, niet ver na vandaag
en de wind die waait die neemt je mee
door een zwarte nacht, door een witte nacht
neem dat aan van mij

Wie brengt ze zingend samen?

‘Sollicitaties’ op de facebookpagina van ‘ik, Lente.’ J

http://www.facebook.com/pages/ik-Lente-het-boek/392721257491770

Welke zanger/ zangeres gaat de uitdaging aan en zingt de muziekscore bij ‘ik, Lente’, mijn verse novel???

boektrailer 'ik, Lente.'

Filmbeelden die ondersteund worden door opzwepend tromgeroffel. Flitsende droombeelden die ruimte laten voor eigen gedachten. Uitspraken die je in het verhaal zuigen. Close-ups, een beetje bloot, snelle auto’s, hippe kleding. Wisselende camerastandpunten en betoverende vergezichten waarbij de horizon in een flits dichterbij wordt gehaald.

Zie je t voor je?

Het is het recept voor een filmtrailer. YouTube staat er vol mee en het nodigt uit om een ommetje te maken naar de bioscoop.

Het zette me aan het denken: zou een boek ook niet een filmtrailer kunnen hebben?

Een boektrailer dus. Of een ‘bookteaser’ waarbij langzaam uit de doeken wordt gedaan waar een boek over gaat, waarbij de nieuwsgierigheid wordt gewekt en je niet anders kunt doen dan je te verdiepen in de rest van het boek.

Ik ben er mee aan de slag gegaan.

Dit is wat het is geworden:

Filmbeelden die ondersteund worden door opzwepend tromgeroffel. Flitsende droombeelden die ruimte laten voor eigen gedachten. Uitspraken die je in het verhaal zuigen. Close-ups, een beetje bloot, snelle auto’s, hippe kleding. Wisselende camerastandpunten en betoverende vergezichten waarbij de horizon in een flits dichterbij wordt gehaald.

Er lijkt niet veel over te zijn gebleven. Maar toch genoeg om je nieuwsgierig te maken?

En onthoud:

zekerheid en onzekerheid gaan hand in hand, zeker in ‘Ik, Lente’, het boek.

meer info over ‘ik, Lente.’ Ga naar:

http://www.facebook.com/pages/ik-Lente-het-boek/392721257491770

'ik, Lente' vertaald?

Wauw!

Ik kreeg net een mailtje van Rebecca Kaiser, editorial director van de Australische uitgeverij Allen & Unwin.

Ze gaven het boek ‘Aan de rivier’ (by the river) van Stephen Herrick (http://www.stevenherrick.com.au/ ) uit. Hij is de schrijver die me er toe zette om me te verdiepen in het genre ‘verse novel.’ Zijn manier van schrijven was voor mij een vorm van thuiskomen. De stijl en vorm die hij hanteert is zo mooi, zo sfeervol en zo bijzonder filmisch dat ik met een grote glimlach zijn boeken heb gelezen.

Door zijn manier van schrijven ben ik verse novels gaan schrijven.

‘ik, Lente’, is er mede gekomen omdat uitgeverij Lemniscaat het aandurfde om ‘aan de rivier’ van mijn grote held Stephen Herrick uit te geven.

Om mijn werk onder de aandacht te brengen van Stephen Herrick en hem te bedanken voor de weg die hij me (onbewust) heeft gewezen heb ik een paar pagina’s van ‘ik, Lente’ vertaald en naar zijn emailadres gestuurd.

Ik kreeg een leuk mailtje terug en blijkbaar heeft Stephen de pagina’s doorgestuurd aan Rebecca.

Het gevolg is dat ze geïnteresseerd zijn in mijn verse novel. 

Spannend. 

Ik durf nog niet verder te denken maar het zou wat zijn als een zo gerenommeerde uitgeverij ‘ik, Lente’ in zijn fonds zou willen opnemen.

Geen idee hoe het verder gaat.

Eerst maar even dit geweldige nieuws goed tot me door laten dringen!