978 94 91472 27 5

Ik heb niets met cijfers. Onze zoon wel.

‘Ik kan tot 1000 tellen’, zei hij vorige week.

Volgens mij keek ik wat smalend als antwoord op zijn mededeling. Want ja, je bent vijf en je telt tot 1000. Duh!

Totaal niet onder de indruk van mijn minachtende blik praatte hij verder.

‘Het was zo licht toen ik naar bed ging en ik had niets te doen. Dus heb ik tot 1000 geteld.’

De stilte die ik liet vallen vulde hij snel in.

‘Wil je het horen?’

Ik knikte.

‘1,2,3,4,5,6,7,8,9,10,…..’

Ik geloofde mijn oren niet maar hij telde. En telde. En telde. En telde.

’…78,79,80,81,82,83,84,85,86,87,88,89,90,91…’

 Ik had hem nooit verder horen tellen dan tot 29 en nu…

‘…194,195,196,197,198,199,…duizend.’

Daarna sprong hij jubelend van zijn ene op de andere voet en keek me verwachtingsvol aan.

Ik overlaadde hem met alle denkbare complimenten, prees hem wolkenkrabber hoog de lucht in en lachte met hem mee.

Dat er na 199 -> 200 komt heb ik hem nog niet gezegd. 

’s Avonds bij oma, tijdens het eten, kregen we weer de hele getallenrij te horen en ik begrijp dat hij het een dag later ook aan de kinderen in de klas wilde laten weten dat hij tot 1000 kan tellen.

Iedereen trots. Zoonlief voorop.

Ik heb sinds dat moment iets meer met cijfers. Doet me toch wel wat, emotioneel gezien bedoel ik, dat hij nog weer meer weet hoe dingen in elkaar zitten.

Het is zelfs zo dat me vanmorgen een cijfer opviel waar ik tot voor kort niet op had gelet:

978 94 91472 27 5

Een aantal negens, een stelletje zevens, een duo tweeën, een paar vieren, een verdwaalde één, een eenzame acht.

Een voor mij onuitspreekbaar getal met toch wel een bijzondere betekenis.

Het is het isbn nummer van ‘ik, Lente.’

Vanmorgen heb ik op de knop ‘verzenden’ gedrukt. Het manuscript is nu op weg naar de drukker.

Inclusief isbn nummer dus.

Dat deed me toch wel wat, emotioneel gezien bedoel ik.