in de boeien

Donderdag was ik als schoolbegeleider op een school in Noord-Holland.

In de middagpauze at ik mijn brood toen mijn oog viel op wat verbogen stukken hard plastic. Ik meende er handboeien in te herkennen.
Op mijn opgetrokken wenkbrauwen en bijpassende vragende blik reageerde de conciërge:

(hier de telegramstijl weergave van haar vier minuten durende geweldige relaas)

"Ja, dat waren handboeien.

Ze zaten in een kist die hoort bij het thema ‘beroepen’.

H. (naam van de beroepskleuter uit groep 2) had ze er uit gevist en om zijn linkerpols gedaan.

Hij kreeg ze niet af.

Het sleuteltje was weg.

De handboei kwam steeds vaster om zijn pols te zitten.

Ik heb de handboei ‘operatief’met een tang verwijderd.

H. liep daarna juichend door school om iedereen te vertellen dat hij weer vrij was."

(einde telegramverhaal)

We gniffelden wat na, de conciërge en ik, hoofdschuddend. Zoiets verzin je niet.

Wat ik ook niet verzin?

De fijne reacties op mijn boek.

Ze boeien me en, in tegenstelling tot H., die ontboeid werd, blijf ik graag in de handboeien van de lezers en reviewers zitten die op hun beurt geboeid zeggen te zijn door Lente, hoofdpersonage van ‘ik, Lente.’

de hele recensie: http://boeken.blog.nl/leestips/2013/05/23/ik-lente-voert-je-ademloos-mee?utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter