inspiratie kun je oproepen

‘Inspiratie kun je oproepen.’

Dat schreef Iris Boter op twitter naar aanleiding van mijn vraag om inspiratie.
Vervolgens ben ik er over na gaan denken.
Is het zo? En hoe dan? Waar zit de knop die ik in kan drukken of om kan zetten?

Ik ben een dromer, een ‘imagioner’. Ik zie, associeer, beeld in en ontdek ‘onder de huid kruipende woorden’ terwijl ik ze schrijf. Ik knutsel met gedachten, streel ideeën, raak ze met mijn ogen om ze tot grote plannen vol kleine woorden om te zetten.

Ik weet dat ik heel groot denk, dat er in mijn hoofd ruimte is voor drie heelal-len (bestaat er eigenlijk een meervoud van heelal?) zeventien oceanen en dertien gedachten die je op de zijkant van een vel papier kunt schrijven.
Tegelijkertijd weet ik dat het geen voordeel voor me is dat ik zo groot denk.
Een schrijver moet schrappen en een dromer zoals ik zal uit al zijn dromen dat ene kleine onderwerp moeten halen dat een thema kan zijn voor een verhaal.

Inspiratie kun je oproepen.
Ja, dat klopt.
Maar ik heb teveel inspiratie. Dat is mijn kooigevecht.
Ik moet mijn inspiratie eerder wegstoppen dan dat ik het op hoef te roepen…

Terwijl ik dit schrijf heb ik weer genoeg inspiratie opgedaan voor drie boeken, zeven gedichten, vier verhalen waarin meester Korneel de hoofdrol speelt en zes keer een #ikzieje.

Iemand nog een idee van me lenen?