Loslaten!!!

Loslaten!!!

Ik kom de term vaak tegen op twitter. Tenminste in mijn tijdlijn.
Mooie tegeltjeswijsheden waarin wordt opgeroepen om vooral los te laten:

‘het krachtigste medicijn voor ellende is loslaten’ @GewoonBjorn_
(dus ik moet loslaten om ellende te krijgen ?)

‘verander door het loslaten van je overtuigingen’ Wayne Dyer
(dus ik moet mijn overtuigingen loslaten, anders verander ik niet. Dan moet ik eerst op zoek naar overtuigingen, daaraan vastgrijpen voordat ik kan loslaten…)

‘mensen met blauwe ogen kunnen moeilijk t verleden loslaten.’ @OOGhoroscoop
(dus ik moet bruine ogen nemen? of geen verleden hebben?)

Loslaten. Hoe doe je dat eigenlijk?
Kan dat wel?
Loslaten is een beweging, geen werkwoord.
Het is geen momentopname maar een proces.
Loslaten is een containerbegrip, een holle frase, een woord zonder betekenis dat pas betekenis krijgt door context en dus niet is te vatten in 140 tekens.

Ik schrijf een boek. Ik heb een boek geschreven. Het ligt bij de uitgever.
Ik denk er over na hoe ik je zo ver krijg dat je het gaat lezen.

Ik geef je gewoon de opdracht:

LEZEN!!!!!!

Voel je ‘m?
Het werkt niet.
Je weet wat lezen is (net zoals je een beeld hebt bij ‘loslaten.’)
Maar op het moment dat het een opdracht wordt, inclusief ‘!!!!!!’ dan haak je af.
Ik moet je dus nieuwsgierig maken, prikkelen, uitdagen.
Dat is mijn KOOIgevecht vandaag, daar denk ik over na.
Misschien heb je een tip voor me.
Hoe krijg ik jou zover dat je mijn boek gaat lezen?

Maar eerst wat drinken.
Even dit KOOIgevecht loslaten!!!!!!