het verse novel, een andere manier van lezen?

Over minder dan twee maanden komt mijn boek uit. Een, zoals ik in een eerder blog schreef, ‘bijzonder boek.’

Bijzonder vanwege de vorm. Het is een verse novel.

Eerst even terug in de tijd.

Vier jaar geleden. Harm de Jonge recenseert voor het Dagblad van het Noorden het boek ‘Aan de rivier’ van Stephen Herrick. Het is een 'verse novel' en Harm is lyrisch.
Ik koop het boek en ben verkocht. In poëtische zinnen schetst Stephen een verhaal in weinig woorden waarbij ik geoorloofd tussen de regels door mag lezen.
Dit, deze manier van schrijven, is wat ik wil, dit is wat ik kan. Ik schreef vijfentwintig jaar geleden al op deze manier en dacht dat ik de enige was.
Nee dus, ene Stephen Herrick schreef aan de andere kant van de wereld op dezelfde manier.
Nu, nadat ik drie ‘verse novels’ (vooral voor mezelf) heb geschreven, denk ik nog steeds dat ik de enige ben die in Nederland op deze manier schrijft.
Er is geen markt voor, schreef Harm de Jonge me. 
Dat denk ik ook. En toch schrijf ik. Omdat ik eigenwijs ben, omdat de vorm bij me hoort, omdat ik geniet van het proces, de vorm en uiteindelijk ook, de inhoud.
Dat is schrijven. Genieten van de woorden die tijdens het ontstaan inhoud krijgen. 
Voor mezelf. 
Maar misschien zijn er meer schrijvers/ lezers die houden van de schrijfstijl van Stephen Herrick en daarom nieuwsgierig zijn naar mijn verhaal/ verhalen.
Ik zal actief bekijken in hoeverre het antwoord daarop een ‘ja’ is.
Daar mag je me mee helpen. 
1. Door iets van Stephen Herrick te lezen (ik beveel ‘aan de rivier’ aan) en te kijken in hoeverre je wordt geraakt door vorm en inhoud. Laat me weten wat je er van vindt.
2. Door onderstaande verhaal, groot 390 woorden, te lezen. Het is een verhaal dat bestaat uit verschillende ‘verses.’

Mijn, te verschijnen boek, is helemaal op onderstaande manier opgebouwd!

Een verse novel dus. Om te wennen aan het genre en mijn manier van schrijven krijg je dit verhaal van me. Het verhaal schreef ik vorig jaar (en is niet een stuk uit mijn te verschijnen boek!)
Veel leesplezier.

Jelte

Yade

Je steunt op de tafel                                     

en ik weet                                                    

dat je veel later dan nu                               

nog op dezelfde plek zit.
Je verschuift je stoel niet.

Waarom zou je ook,

als je hebt besloten

om almaar     

te staren                                                     
naar de groeven

in je handen

en de noesten

in de planken

van de tafel?                                                 

Ik laat je alleen, pap.
Zul je me missen?

                                                                        

Ik hoor je voetstappen, mam.

Ze fluisteren hun echo                                 

tegen de straat.              

Ik luister

om niet te verdwalen                                   

als de afstand tussen ons

te groot wordt.

Ik ben de zeemeermin                                

- weet je nog? –

die ik volgens jou al was

ver voor ik kon lopen.

De straat is de zee

waarin ik zwem.

De echo wordt gedempt

door het water om me heen.

Ik raak je kwijt.

Ik bekijk een poster

en weet ineens
dat je op weg bent                        

naar de man

die me toelacht.                            

Hij staat straks op het toneel

en vraagt je

of mijn voornaam begint met een “Y”.
Daarna zegt hij dat ik 27 ben

en altijd zal blijven.

Hij verzacht je pijn                                                 .  

en zegt dat ik achter je sta, mam.
Hij vertelt dat het goed is met me

omdat ik de zeemeermin ben

die je altijd zag

als je naar me keek.

Er was geen pijn, mam,                               

toen ik ervoor koos                                      

om langer onder water te blijven

dan mijn longen aan konden,
zegt hij,

terwijl hij je aan kijkt.

Je liet me los

als ik vluchtte

van jou en pap.
Dan zwom ik

naar Atlantis

waar ik rust vond

en de stemmen
in mijn hoofd zwegen.                            


Straks ben je gerustgesteld.

Je gaat hem kussen

en omhelzen.

De mensen in de zaal

applaudisseren

en het zout van tranen                                                           
zit tussen hun handen.

Dat wordt voor jou
het moment dat ik
uit je leven zwem.                                        

Dan ook besef jij

dat de zeemeermin

geen verkeerde vriendin was.

Ik was het zelf,

op zoek naar rust.

Ik draai me om

en laat je gaan, mam,

op weg naar jouw rust.


Nog een laatste keer

zwem ik langs ons huis

om ook afscheid te nemen

van jou, pap.

Zonder woorden

omdat je geen enkele uitleg

ooit zult begrijpen.

Dat snap ik.

Je staart almaar
naar de groeven

in je handen

en de noesten

in de planken

van de tafel.

Ik weet dat je me mist.

Ik mis mezelf ook.  



Eerdere KOOIgevechten:
http://kooigevecht.blogspot.nl/2013_02_01_archive.html