opdracht aan mezelf.

Opdracht:

Lees eens wat vaker teksten die je ooit schreef!

Ik heb net geluisterd naar bovenstaande opdracht.

Ik kwam in een van de eerste documenten die ik opende ( 091231schoonwater.doc) onderstaande ‘verse’ tegen.
Het is de eerste bladzijde van een lang verhaal dat ik misschien nog eens vertel.

Ik deel juist deze woorden omdat ik hiermee kan laten zien hoe ik schrijf.

Eigenlijk ben ik een verhalenverteller. Geef me een paar woorden en ik brei er een verhaal omheen. En als je me dan ook nog vraagt om het verhaal met je te delen dan doe ik dat met weidse gebaren, met gepaste stiltes en uitgesproken mimiek. Maar wanneer ik een verhaal opschrijf zie je mij niet voor je. Dan mag je het doen met de platte tekst. Vandaar ook dat ik in de verse novel die ik heb geschreven ( ik, Lente) zoveel mogelijk weglaat. Dan geef ik je een paar woorden waarmee jij je eigen verhaal kunt breien. Het grote voordeel is dat je dan je eigen gebaren mag maken. Je laat zelf gepaste stiltes kunt laten vallen waardoor mijn woorden jouw verhaal worden.

Zo is ‘ik, Lente’ een verse novel geworden waarbij jij aan de beurt bent om (tussen de regels door) te lezen.

Ik geef je onderstaande verse. Het neemt je mee in hoe ik ben, als schrijver!

En ik geef je, omdat jezelf ook een schrijver bent, een opdracht mee:

Lees eens wat vaker teksten die je ooit schreef!

Ik groei
door het luisteren naar verhalen

die fluisterend

de ruimte
tussen de stenen
van mijn hunebed opvullen.
Ik groei

door het vertellen van verhalen

die ik vind
bij mijn hunebed.

Het zijn verhalen

die ik stil en strelend
in me opneem
en doorgeef

omdat ik weet,

zonder dat ik het met woorden
of gedachten kan benoemen,
dat ze veel meer vertellen

over mezelf

dan ik denk.

omdat ik weet

dat ze samen zijn

wie ik ben.